خیلی دوست دارم مثه سابق هر روز براتون از زندگی بگم از گذشته ها بگم، از بچگیامون و خنده های از ته دلمون ولی باور کنید نمیتونم🙂
آدمیزاد اگه حال درونیش به معنایِ واقعی خوب نباشه نمیتونه انتقال دهنده ی حس خوب به بقیه باشه. تا دو ماه پیش هم حالمون به معنای واقعی خوب نبود اما خودمون و بندِ دلمون رو به دلخوشیای کوچیک، به خاطره های قشنگِ بچگی، به خونه های قشنگ و باصفای قدیمی گره میزدیم تا بتونیم ادامه بدیم. اون موقع هم گرفتاری و مشکلات داشتیم اووو تا دلت بخاااد هم داشتیم. اما با یه استکان چای کمر باریک و قند و نبات کنارش سعی میکردیم شیرینی رو برای لحظاتی جایگزین غم کنیم تا سرِپا بمونیم. حالا این روزا دیگه ریختن یه استکان چای و یاد و خاطره ی قل قل آبگوشت خانومجون و بازیِ ماهی گلیا تو حوض فیروزه ی خونه ی آقاجون، دوای غم و غصه ی دلامون نیست.
چیزایی دیدیم و شنیدیم که با هیچی از صفحه ی ذهن و قلبمون پاک نمیشه

رفیقِ خوبم منو ببخش که این روزها نمیتونم مثه سابق بیام اینجا🙂
بهت بگم ببین ببین دنیا هنوزم قشنگه، اصلا بیخیال دنیا و غم و غصه هاش. اما میتونم بهت بگم این غم توی دلهامون موندنی نیست، درسته غم داریم، غصه داریم اما باز هم امید داریم..امید الکی هم نه...
امید داریم به جوونه های سبزی که از پسِ سرمایِ زمستون میان، میان و دوباره دلهای ما سبز و لبهامون خندون میشه🌹🌹


#|مرضیه_کریمی|